Душа,
Загнаная ў пацёмкі,
З крывавай ранай у баку,
Шукала – шнура
Ці цясёмкі,
Каб удавіцца на круку.
Ды крук той
Іншаю душою
Заняты быў, як бы на зло,
Таму душа і стала злою,
Калючай, быццам памяло.
Душа
Хадзіла па прытонах,
Калола моладзь наркатой,
Піхала порна па вагонах,
Прасіла
Хлеба сіратой…
Па ранах ножыкам крамсала,
Начамі енчыла у сьне,
Пакуль вось...
Сябра не спаткала
І не ўсялілася ў мяне.
|
|
